Ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ είναι απόλυτα ειλικρινής: «Η Ελλάδα μπορεί να βγει από το τρέχον πρόγραμμα βοήθειας σε 10 μήνες και να αναχρηματοδοτείται αυτόνομα από τις αγορές, εάν η κυβέρνηση ακολουθήσει τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις για να ενισχύσει την ανάπτυξη και την απασχόληση. Η πρώτη επιτυχής έκδοση ομολόγου το καλοκαίρι ήταν μία καλή ένδειξη. Η Ευρωζώνη χρειάζεται έναν πρόσθετο προϋπολογισμό για τις περιπτώσεις ασύμμετρων οικονομικών σοκ, που θα μπορούσε να αντιστοιχεί στο 1% έως 2% του ΑΕΠ της, δηλαδή σε 100 έως 200 δισ. ευρώ. Για παράδειγμα, μία υποθετική περίπτωση θα μπορούσε να είναι η Ιρλανδία, εφόσον η χώρα χρειασθεί κεφάλαια, αν ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένη σε ένα πολύ σκληρό Brexit. Αυτό θα ήταν πολύ διαφορετικό από τη διάσωση με όρους, όπως έχουμε κάνει για την Ελλάδα και άλλες χώρες. Έχουμε ήδη μέσα για να μειώνουμε τις αποκλίσεις εντός της ΕΕ. Για παράδειγμα, μεταβιβάσεις προς φτωχότερες χώρες στο πλαίσιο του προϋπολογισμού της ΕΕ και των επενδυτικών προγραμμάτων του σχεδίου Γιούνκερ. Τα μέσα αυτά θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Σχεδόν όλες οι χώρες στηρίζουν μία τέτοια εξέλιξη, αλλά επί του παρόντος δεν έχει ληφθεί κάποια απόφαση. Το ΕΝΤ θα αναλάβει κατά πάσα πιθανότητα συγκεκριμένα καθήκοντα που επιτελούσε έως τώρα στην Ευρώπη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Πιθανότατα, θα “τρέχει” τις αποστολές μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ιδίως αναφορικά με τον σχεδιασμό των όρων των προγραμμάτων διάσωσης και την παρακολούθησή τους. Η Ευρωζώνη χρειάζεται έναν υπουργό Οικονομικών, που θα συντονίζει τις οικονομικές πολιτικές των χωρών και θα την εκπροσωπεί στα διεθνή όργανα, όπως τη G 20 και το ΔΝΤ. Αλλά αυτό θα πάρει σίγουρα κάποια χρόνια. Πρώτα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η τραπεζική ένωση. Πρέπει να υπάρξει ένα πρόσθετο δίχτυ ασφαλείας (για περιπτώσεις τραπεζικών κρίσεων) και εργαζόμαστε πάνω σε αυτό. Ένα άλλο βασικό θέμα θα ήταν η ευρωπαϊκή ασφάλιση των καταθέσεων, που θα ήταν χρήσιμη. Οι μισές χώρες, ιδιαίτερα η Γερμανία και η Βόρεια Ευρώπη, είναι αντίθετες σε αυτό, όσο οι πιο αδύναμες τράπεζες δεν έχουν λύσει τα θέματα που έχουν με προβληματικά στοιχεία του ενεργητικού τους και δεν έχει σημειωθεί περαιτέρω μείωση των κινδύνων. Αυτή συνεχίζεται. Για παράδειγμα, η Ιταλία έλυσε το πρόβλημα τριών τραπεζών της το καλοκαίρι».