του Μίμη Νάτσιου «ΑΦΤΕΡΛΩΒ» ΚΟΜΕΝΤΙ, 94’/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ/ ΣΕΝΑΡΙΟ: ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ ΠΑΙΖΟΥΝ: ΧΑΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ/ ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΕΛΛΑΔΑ Περιγραφή Σε μια καλοκαιρινή Αθήνα, ο τριαντάχρονος μουσικός Νίκος (Χάρης Φραγκούλης) απολαμβάνει την πισίνα ενός φίλου του, που του έχει παραχωρήσει τη βίλα του για να την προσέχει, μαζί με τη σκυλίτσα του κατά τη διάρκεια […]
του Μίμη Νάτσιου
«ΑΦΤΕΡΛΩΒ»
ΚΟΜΕΝΤΙ, 94’/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ/ ΣΕΝΑΡΙΟ: ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ ΠΑΙΖΟΥΝ: ΧΑΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ/ ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΕΛΛΑΔΑ
Περιγραφή
Σε μια καλοκαιρινή Αθήνα, ο τριαντάχρονος μουσικός Νίκος (Χάρης Φραγκούλης) απολαμβάνει την πισίνα ενός φίλου του, που του έχει παραχωρήσει τη βίλα του για να την προσέχει, μαζί με τη σκυλίτσα του κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Εκεί καλεί την πρώην κοπέλα του Σοφία (Ηρώ Μπέζου) για ολιγοήμερες διακοπές. Όταν, όμως, η ανυποψίαστη Σοφία φτάνει, η κατάσταση εκτροχιάζεται. Ο Νίκος την κλειδώνει μέσα στο σπίτι, αποφασισμένος να μην την αφήσει να φύγει, αν δεν μάθει τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Τότε ξεκινά μια μάχη ανάμεσά τους, κατά την οποία και οι δύο βγαίνουν εκτός εαυτού, αναζητώντας τον εαυτό τους και τη μεταξύ τους σχέση.
Άποψη
Πόσες φορές έχουμε ακούσει στον ελληνόφωνο κινηματογράφο τους ανθρώπους να μιλούν όπως στην πραγματική ζωή και σύμφωνα με την ηλικία τους; Είναι λίγες οι ταινίες (περισσότερο θυμόμαστε τις παλιές ταινίες) και ακόμη λιγότερες οι φορές που μιλούν κατά αυτό τον τρόπο νέοι άνθρωποι. Ο Στέργιος Πάσχος, στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει ο ίδιος, αλλά και ο λεγόμενος νέος ελληνικός κινηματογράφος.
Κατά πρώτον το «Άφτερλωβ» αποτελεί συνέχεια της δικής του μικρού μήκους ταινίας με τίτλο «Ο Ελβις είναι νεκρός» με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κατά δεύτερον η επιλογή του τόπου γυρισμάτων είναι συμβολική και «προσκυνηματική» στην παλαιότερη γενιά Ελλήνων κινηματογραφιστών, καθώς η βίλα ήταν το σπίτι του Νίκου Νικολαϊδή, όπου γυρίστηκαν κάποιες από τις ταινίες του.
Ο σκηνοθέτης και οι δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι συνέβαλλαν στο σενάριο, φέρνουν στην ελληνική πραγματικότητα την αισθητική του mumblecore (διάλογοι χωρίς λογική), δηλαδή των ταινιών με νατουραλιστική υποκριτική και διάλογο, με έμφαση στον διάλογο και τις ανθρώπινες σχέσεις στις ηλικίες 20-30 (κάτι που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 με το υπέροχο “Before sunrise”). Μπορεί αυτό το είδος να θεωρείται ως και ξεπερασμένο στις ΗΠΑ, μπορεί το σενάριο να έχει πολλές επαναλήψεις, αλλά υπάρχουν πραγματικά πολύ καλές σκηνές. Κυρίως, χάρη στον χαρισματικό και με κινηματογραφικό look Χάρη Φραγκούλη («Ουζερί Τσιτσάνης»), αλλά και την Ηρώ Μπέζου («Το Γάλα»), με την οποία αναπτύσσουν εξαιρετική χημεία.
Το «Αφτερλώβ», το οποίο βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Λοκάρνο και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι άλλοτε μεταμοντέρνο, άλλοτε τρυφερό, άλλοτε αστείο και άλλοτε κλισέ. Παρότι «μετα-» από πολλές απόψεις, μπορεί να αποδειχθεί μια πρό-γευση ή ένας πρό- λογος για κάτι καλό που ξεκινά. Και για να τελειώσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, ο αυτοσχεδιασμός των δύο πρωταγωνιστών μας δίνει στο πιάτο τα Ελληνικά που περίπου μιλούν οι μιλένιαλς και ένα καλό θέμα συζήτησης για μετά την ταινία: “μήπως πρέπει να βγεις εκτός εαυτού για να γίνεις ο εαυτός σου”;
