του Νίκου Καραμάνογλου
Τί είναι αυτό που μας συνέβη ως έθνος και οι εθνικές επέτειοι κατάντησαν για τους περισσότερους γιορτές για να χαίρονται τα παιδάκια; Πώς αποσυμβολίστηκαν τα σύμβολά μας και κατάντησε η σημαία μας πανί που καίγεται στις διαδηλώσεις ή ανεμίζει κουρελιασμένο και βρώμικο έξω από τις δημόσιες υπηρεσίες; Γιατί τα παλαιά αφηγήματα, δεξιά ή αριστερά, δεν μας εμπνέουν πια; Γιατί οι έννοιες πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, κοινωνική δικαιοσύνη είναι μόνο κουφάρια λέξεων, άδεια από περιεχόμενο, για τους νέους μας;
Σίγουρα ως Έλληνες η σχέση μας με το κράτος είναι περιπεπλεγμένη. Κράτος και πατρίδα δεν συνέπεσαν ποτέ με ακρίβεια στη συνείδησή μας, όπως συνέβη με άλλους λαούς. Το κράτος αντιμετωπίστηκε από τον πληθυσμό λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με την εποχή, ως δυνάστης και οι υπηρεσίες που παρείχε ήταν πάντοτε δυσανάλογα μικρές σε σχέση με αυτά που απομυζούσε. Σε κάθε περίπτωση, οι εποχές που ο λαός χρειαζόταν σύμβολα για να κινητοποιηθεί, μάλλον έχουν παρέλθει. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε και εδώ τον ρόλο της. Το απωθημένο της αριστερής διακυβέρνησης ήρθε να κλείσει τον κύκλο και να μας δείξει ότι η ηθική δεν έχει πολιτικό πρόσημο.
Τί χρειαζόμαστε, λοιπόν; Νομίζω πως απλώς είμαστε κουρασμένοι. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε πολιτικές φατρίες να απομυζούν το κράτος, ευθυνόφοβους σε θέσεις ευθύνης, ανίκανους σε ρόλο ηγέτη, αμόρφωτους να υποδεικνύουν, τραμπούκους και χυδαίους στο δημόσιο βήμα, πορεία χωρίς πλάνο και ψευτοτσαμπουκάδες χωρίς κότσια. Οι νέοι άνθρωποι, οι μορφωμένοι, αυτοί που έχουν το ένα πόδι εδώ και το άλλο στο εξωτερικό, αυτοί που δεν χρειάζονται αφηγήματα να ακούσουν, ομάδες να συνταχθούν, αυτοί που δεν χρειάζονται σύμβολα να κρατηθούν, που δεν θα καταρρεύσουν αν τους τα πάρεις, άλλο πράγμα χρειάζονται. Χρειάζονται αλήθεια από την πολιτική ηγεσία. Όσο κι αν πονάει. Κι όσο κι αν κάνει μακρύτερο τον δρόμο. Κι όσο κι αν ακουστεί μελό, εκεί που υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει και η πίστη και η αγάπη. Κι ίσως μ’ αυτά τα τελευταία μπορέσουμε…