Από την Παπούλια Ευτυχία Οι Έλληνες, για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω Δημήτρης Καμπούρογλου Ακούμε όλες αυτές τις ημέρες για το σχολείο στο Ωραιόκαστρο, τις διαφωνίες, τα επεισόδια, ακόμη και τον ξυλοδαρμό ενός από τους «ρατσιστές» με αφορμή την φοίτηση των προσφυγόπουλων. Είδαμε τον Γκλέτσο να ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους πρόσφυγες στη Στυλίδα […]
Από την Παπούλια Ευτυχία
Οι Έλληνες, για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω
Δημήτρης Καμπούρογλου
Ακούμε όλες αυτές τις ημέρες για το σχολείο στο Ωραιόκαστρο, τις διαφωνίες, τα επεισόδια, ακόμη και τον ξυλοδαρμό ενός από τους «ρατσιστές» με αφορμή την φοίτηση των προσφυγόπουλων. Είδαμε τον Γκλέτσο να ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους πρόσφυγες στη Στυλίδα και να μιλά με ενθουσιασμό για ερωτικές σχέσεις που μπορεί να προκύψουν με Έλληνες, οι οποίες, γιατί όχι, να φτάσουν και στον γάμο.
Ακούμε, βλέπουμε, συναντάμε μόνο φανατικούς της ένταξης αυτών των ανθρώπων, ή «ρατσιτσές» και τίποτα ενδιάμεσο. Η Ελλάδα διχάζεται μπροστά σε αυτά τα ζητήματα και αυτό συνέβη για ακόμα μία φορά με την περιβόητη επίδειξη που ήθελε να κάνει ο Gucci στην Ακρόπολη.
Ευτυχώς, το Συμβούλιο Αρχαιοτήτων αλλά και η υπουργός της Αριστερής Κυβέρνησης κουβαλάνε ακόμη κάποια Ελλάδα στην ψυχή τους.
Γιατί αν κρίνω από την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι προοδευτικοί σοσιαλιστές μας τους κινδύνους που εμπεριέχει η πολυπολιτισμικότητα, χρειάζεται να θεσπίσουμε κάποιες δικλείδες ασφαλείας, για την προστασία των βασικών μας στοιχείων, που μας χαρακτηρίζουν ως λαό και ως χώρα.
Την πολιτιστική μας κληρονομιά και το απέραντο γαλάζιο.
Κι ας έχουμε στο νου μας πως και για τα δύο αυτά αγαθά δεν έχουμε συνεισφέρει αλλά απλά μας τα εμπιστεύτηκαν οι πρόγονοί μας και η φύση. Οφείλουμε όπως και να έχει, να τα παραδώσουμε αλώβητα από κάθε ασέβεια, στις επόμενες γενιές.
Γιατί μια επίδειξη μόδας σε ένα νησί μπορεί να αναδείξει και τη μόδα και το γαλάζιο του νησιού, όμως όταν αυτό συμβαίνει στον Παρθενώνα, αποτελεί προσβολή και ασέβεια. Ακούστηκαν και εδώ φωνές διαμετρικά αντίθετες από κείνες που για μια φορά ακόμη χωρίζουν την κοινωνία σε προοδευτικούς και εμμονικούς. Απόψεις από αφελείς έως επιεικώς ανόητες από συμπολίτες μας. Οι υποστηριχτές της θετικής άποψης στο αίτημα της Gucci επικαλέστηκαν ως επιχειρήματα προηγούμενες άδειες για ανάλογες φωτογραφήσεις με φόντο τον Παρθενώνα, παρόμοιες περιπτώσεις άλλων χωρών από το Κολοσσιαίο της Ιταλίας και τα χρήματα που θα μας… σώσουν!
Κυρίως όμως εντύπωση, μου έκανε η αναφορά στις προκλητικά αισθησιακές φωτογραφίσεις μιας χορεύτριας, της Ισιδώρας Ντάνκαν, από τη διάσημη για την εποχή της φωτογράφο Νέλλυ. Φωτογραφήσεις που προσέβαλαν όχι μόνο την ιερότητα του Μνημείου αλλά και τα ήθη της εποχής.
Σ΄ αυτά λοιπόν τα επιχειρήματα των υπερθεματιστών του αιτήματος της Gucci οι αρμόδιοι αντιδρούσαν χαλαρά και αμήχανα πως τάχα ήταν άλλες εποχές, άλλες οι συνθήκες ενώ η απάντηση είναι μονολεκτική. Λάθος! ΄Ηταν και τότε λάθος ιστορικό αν οι τότε υπεύθυνοι δεν αντέδρασαν και δεν προστάτεψαν με θρησκευτική ευλάβεια αυτά τα μάρμαρα από τον κίνδυνο κάτω από τη λάμψη τους να αναδειχτούν ασήμαντα μεγέθη της σύγχρονης εμπορικής βιομηχανίας.
Κι αυτά τα λάθη αλλά και παρόμοια που συμβαίνουν σε άλλες χώρες με τα δικά τους σύμβολα, δεν μπορούν να είναι σημεία αναφοράς για μας.
Ο Παρθενώνας από μόνος τους εκπέμπει λάμψη και συμβολισμούς. Και ευτυχώς και σήμερα υπάρχουν στο Συμβούλιο Αρχαιοτήτων κάποιοι συντηρητικοί που προστάτεψαν για την ώρα τα ιερά μάρμαρα από τον κίνδυνο του εκφυλισμού της σημασίας των, ανάλογο με εκείνον των Ολυμπιακών Αγώνων, που δεν υπηρετούν πλέον το αθλητικό πνεύμα αλλά μόνο Βιομηχανίες Αθλητικών Ειδών και Φαρμακοβιομηχανίες μη ανιχνευσήμων αναβολικών.
Κι ο κίνδυνος αυτός προέρχεται από τους οπαδούς της άποψης “έλα μωρέ και τι θα πάθουν τα μάρμαρα”, τους γνωστούς «ωχαδερφιστές», για να μπω στο κλίμα της νέας μας «γλώσσας».
Γιατί αν αυτά τα πόστα προστασίας του πολιτισμού μας αύριο τα αναθέσουμε σε τόσο κυνικούς συμπολίτες μας ή σε κάποιο από εκείνα τα πέντε παλικάρια του Μεσολογγίου, τότε σίγουρα θα ψήνουμε και σουβλάκια στον Παρθενώνα.
΄Η ακόμη χειρότερα αν αυτές τις θέσεις τις εμπιστευτούμε σε κάποιους πρόσφυγες, που ελέω νομοθεσίας και παγκοσμιοποίησης χρίστηκαν ΄Ελληνες αλλά το DNA σε βάθος χρόνου συναντά το DNA εκείνων που κατέστρεψαν την Παλμύρα…
Θα πείτε πολύ μακριά το πάω αλλά αυτά κάνει η σκέψη όταν είναι αχαλίνωτη… ΄Αραγε οι πρόσφυγες μόλις αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια θα νιώθουν το ίδιο με μας δέος ατενίζοντας τον Παρθενώνα;
Θα νιώθουν τους δικούς μας προγόνους και δικούς τους; Γιατί από ένα σημείο και μετά η πολυπολιτισμικότητα έρχεται φάτσα- φάτσα με την ειρωνεία της πραγματικότητας…
