Από την Ηρώ Μητρούτσικου Η συγγραφέας Μπορεί να μην προτιμώ, πια, ως ηθοποιό, την Λένα Κιτσοπούλου – και λέω «πια» γιατί την παρακολουθώ από εποχής «Αμόρε»-, όπως μπορεί και να διαφωνώ με τις μισές σκηνοθεσίες της (αν και θαύμασα τα: «Μ.ΑΙ.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» και «Ματωμένος γάμος), την παραδέχομαι ωστόσο ως συγγραφέα. Είναι μια πολύ καλή και […]
Από την Ηρώ Μητρούτσικου
Η συγγραφέας
Φώτο από Θοδωρής Παρασκευόπουλος
Μπορεί να μην προτιμώ, πια, ως ηθοποιό, την Λένα Κιτσοπούλου – και λέω «πια» γιατί την παρακολουθώ από εποχής «Αμόρε»-, όπως μπορεί και να διαφωνώ με τις μισές σκηνοθεσίες της (αν και θαύμασα τα: «Μ.ΑΙ.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» και «Ματωμένος γάμος), την παραδέχομαι ωστόσο ως συγγραφέα. Είναι μια πολύ καλή και σύγχρονη συγγραφέας, γεμάτη συναίσθημα , ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, με ιδιάζουσα παρατηρητικότητα, θυμό αλλά και γνώση για τη ζωή. Διαθέτει δε, οξύ βλέμμα αλλά και τους προσωπικούς δαίμονες που πρέπει να διακρίνουν κάθε καλλιτέχνη. Κι αυτοί οι δαίμονες, όσο υπέροχα κι αν αναδύονται μέσα από τα κείμενά της, τόσο με απωθούν όταν τους βγάζει προσωπικά η ίδια πάνω στη σκηνή. Γιατί στο θέατρο πηγαίνω για να δω το πρόβλημα του ρόλου κι όχι του σκηνοθέτη ή ακόμα χειρότερα, του πρωταγωνιστή.
Ας μιλήσουμε λοιπόν, για κάτι καλό, για το τελευταίο της κείμενο που ανέβηκε στην ελληνική σκηνή μετά τα: «Μ.ΑΙ.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», «Νυχτερίδες, «Μεγάλοι δρόμοι», «Ο Μουνής», «Το πράσινό μου φουστανάκι» και έχει τον προκλητικό-αδόκιμο τίτλο – η συγγραφέας εξάλλου είναι γνωστή για τις προκλήσεις της και τις λεξιπλασίες της – «Κατάθλας».
«Ο ΚΑΤΑΘΛΑΣ»
Η σκηνή σαν καταβόθρα, πιο χαμηλά από το πάτωμα του θεάτρου.
Καναπές λευκός, λευκά μαξιλάρια , ασπρόμαυρα, παλιά, χωριάτικα πλακάκια και χωμένος κάτω από την κουβέρτα ένας άνδρας, μεσήλικας.
Ο άνδρας παίζει με το φως. Ή με την μύγα; Μάλλον βαριέται.
Φοράει φόρμα, ζακέτα και τρύπιες κάλτσες. Είναι σπίτι του. Για την ακρίβεια είναι στο εξοχικό του, έξω από κάποιο χωριό. Μάλλον είναι μόνος. Αναλύει το πώς η ανατομία του προσώπου μπορεί να επηρεάσει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, φέρνοντας δικά του παραδείγματα. Προφανώς είναι μόνος και βαριέται…
Η μύγα διαταράσσει και πάλι τη σιωπή. Της έχει βγάλει και όνομα! Σίγουρα βαριέται…
Και σίγουρα είναι μόνος.
Τον λένε Λάκη και πιστεύει ότι αν τον φώναζαν Παντελή -όπως τον βάφτισαν- η ζωή του θα ήταν καλύτερη. Μάλλον είναι καταθλιπτικός. Ενίοτε, ο λόγος του γίνεται ποιητικός, όταν η σκέψη του βγαίνει έξω από το παράθυρο και ταξιδεύει στην ανοιχτοσιά της Ελληνικής επαρχίας. Μάλλον είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος.
Διπλά του καφές φραπέ και Lexotanil. Σίγουρα είναι καταθλιπτικός.
Έχει ονομάσει τη μύγα Νέλλη και πιστεύει ότι αυτή έχει ερωτευτεί έναν πεταλούδο. Έτσι, σε μια αναλαμπή χαράς σκέφτεται ότι θα μπορούσε να γίνει ο ίδιος κουμπάρος τους και το μυστήριο να τελεστεί πάνω σε ένα σύκο που στάζει…
Σηκώνεται από τον καναπέ και ξαναπέφτει. Αλλάζει διαρκώς θέσεις και μιλάει στους θεατές που είναι καθισμένοι ολόγυρα και στις τέσσερεις πλευρές της σκηνής.
Είναι ένας κανονικός άνθρωπος, με γυναίκα και παιδί.
Γιατί νιώθουμε άδειοι όταν μένουμε μόνοι; Γιατί στις φωτογραφίες βγαίνουμε χαμογελαστοί, γοητευτικοί, σοβαροί ή αστείοι; Γιατί ερωτευόμαστε και μετά μας περνάει; Ο Κατάθλας ξέρει.
Μετράει τα τετράγωνα πλακάκια. Πότε θα αξιωθεί να κάνει μπάνιο; Ποιά είναι η κατάλληλη ώρα για το μπάνιο; Μήπως πέρασε και πρέπει, πάλι, να το αναβάλει; Γιατί θεωρείται άρρωστο το να μην κάνεις τίποτα; Γιατί αυτό να το βαφτίζουν κατάθλιψη; Μα, θέλει πολύ θάρρος για να μην κάνεις τίποτα!
Η παράσταση
Θέλει πολύ θάρρος να επιλέξεις ένα λογοτεχνικό κείμενο, το οποίο δεν έχει καθόλου δράση και στο οποίο μιλάει ένας καταθλιπτικός άνθρωπος. Όμως, ο Μιχάλης Γιγιντής τόλμησε να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει αυτό το κείμενο.
Θέλει επίσης, μεγάλο θάρρος να παίζεις έναν καταθλιπτικό άνθρωπο, πάνω σε έναν καναπέ, με τρύπιες κάλτσες, μόνος για μια ολόκληρη ώρα και έχοντας τους θεατές μπρος, πίσω και πλάι σου, σε απόσταση αναπνοής. Όμως, ο Κώστας Κορωναίος καταφέρνει να φέρει εις πέρας αυτόν τον άθλο και να λάμψει ο χαρακτήρας μέσω αυτού. Για μια ώρα και δέκα λεπτά με κρατούσε σε εγρήγορση με την υποκριτική του.
Μέσω του Κωστή Κορωναίου κατάφερε να μας ενθουσιάσει ένα ανθρωπάκι, που μόνο του όνειρο είναι να ξαπλώνει μέσα σε ένα κουτί από σπίρτα και που προτιμούσε να είναι «ροζ γουρουνάκι παρά σκατί ανθρωπάκι», όπως λέει ότι νιώθει.
Ένα κείμενο με ιδιαίτερο χιούμορ, που, παρά το θέμα του, γελάς!
Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω μια τέτοια ερμηνεία ενός ηθοποιού που γνώριζα πόσο καλός είναι, αλλά τώρα του δόθηκε η ευκαιρία να το αποδείξει με τον λιγότερο εύκολο τρόπο. Και σίγουρα σ’αυτό έχει συμβάλει και ο άξιος σκηνοθέτης Γιγιντής.
Όμορφο σκηνικό (Θεοδ. Ζουμπούλη) που αντιμετωπίζει έξυπνα το περιμετρικό των θεατών και συνάμα, συμβολίζει την καταβύθιση του ηρώα στον εαυτό του, στη μιζέρια, στο σπίτι που βουλιάζει από το βάρος του και χαλάει από την απραξία-αχρησία όπως κι ο ίδιος.
Παραστάσεις
Η παράσταση θα παιχτεί για άλλες δυο Δευτέρες καθότι ο ηθοποιός θα παίξει στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Θοδωρής Αμπαζή (στο Εθνικό Θέατρο) και έπειτα, ίσως, τον ξαναδούμε να ορμηνεύει συγκλονιστικά αυτόν τον μονόλογο
Επίσης, «Το πράσινό μου φουστανάκι», της ίδιας συγγραφέως, παίζεται για δυο ακόμη Δευτερότριτα στο θέατρο Αλκμήνη.
Θέατρο Skrow (απαιτείται κράτηση)
Αρχελάου 5, Παγκράτι (7΄από το metro Ευαγγελισμός)
Τηλ.: 2107235842
Δευτέρα, 23 & 30 Ιανουαρίου στις 9.00 ακριβώς
Τί άλλο είδαμε και προτείνουμε:
12 ένορκοι – Θέατρο Αλκμήνη
Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2 – Θέατρο Άλφα
Κόλχαας – Κ.Ε.Τ.
Το δέντρο του Οιδίποδα – Θέατρο Άλφα
Η μεγάλη Χίμαιρα, 3 Αδερφές – Θέατρο Πορεία
Οι Σιδεράδες – Θέατρο Αγγέλων Βήμα
About sex – Θέατρο 104
Το δάνειο – Θέατρο Γκλόρια
Αγαπητή Ελένα, Άγριος Σπόρος Θέατρο Επί Κολωνώ
Δεσποινίς Τζούλια – Θέατρο Άνεσις
Λεωφορείο ο πόθος – Θέατρο Σύγχρονο
Μα.Θυμα – Θέατρο Olvio
Το κιβώτιο – Studio Μαυρομιχάλη
Ο Θεός της Σφαγής – Θέατρο Αθηνών
Αντεροβγάλτης – Rabbbithole
Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός – Θέατρο Θησείον
Μάρτυς μου ο Θεός – Vault
