Δύο πορτρέτα, ένα πολιτικό θρίλερ και ένα κοινωνικοπολιτικό δράμα ανθρωπιάς, στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα. «Κυρία Σλόαν» από τον Μίμη Νάτσιο Η λομπίστρια Σλόαν (Jessica Chastain) είναι μια βιονική γυναίκα. Δουλεύει ακατάπαυστα, δεν κοιμάται ποτέ, ξέρει τα πάντα και θέλει να κερδίζει συνέχεια. Φεύγει από την εταιρεία, στην οποία εργάζεται, για να ηγηθεί μιας εκστρατείας για […]
Δύο πορτρέτα, ένα πολιτικό θρίλερ και ένα κοινωνικοπολιτικό δράμα ανθρωπιάς, στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα.
«Κυρία Σλόαν»
από τον Μίμη Νάτσιο
Η λομπίστρια Σλόαν (Jessica Chastain) είναι μια βιονική γυναίκα. Δουλεύει ακατάπαυστα, δεν κοιμάται ποτέ, ξέρει τα πάντα και θέλει να κερδίζει συνέχεια. Φεύγει από την εταιρεία, στην οποία εργάζεται, για να ηγηθεί μιας εκστρατείας για την ψήφιση ενός νόμου για τον έλεγχο της οπλοκατοχής. Οι πιθανότητες είναι εναντίον της, όμως είναι αποφασισμένη για όλα προκειμένου να κερδίσει, το ίδιο και αντίπαλοί της. Η μάχη θα είναι σκληρή.
Η Washington DC δεν φιλοξενεί μόνο τον Λευκό Οίκο, τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο και την Πρώτη Κυρία. Σε αυτή την πόλη υπάρχουν χιλιάδες εκπρόσωποι μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, οι λομπίστες, που προσπαθούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις του Προέδρου, του Καπιτωλίου και των Κρατικών Υπηρεσιών. Αυτόν τον κόσμο προβάλει η ταινία, όπως είχαν κάνει στο πρόσφατο παρελθόν το εξίσου καλό «Thank you for smoking» (2005) και το «Casino Jack» (2010). Μέρος του ελληνικού κοινού έχει πλέον εξοικειωθεί με την αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, λόγω, κυρίως, των τηλεοπτικών σειρών «West Wing» και «House of Cards» και μπορεί να παρακολουθήσει με άνεση αυτό το πολιτικό θρίλερ που έχει αρκετά θετικά στοιχεία.
Η σκηνοθεσία του Βρετανού John Madden («Ερωτευμένος Σαίξπηρ», «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι») ανεβάζει την αφήγηση ψηλότερα από εκεί που θα της άξιζε, το καστ είναι επίσης ισορροπημένο με τον Michael Stuhlbarg να ξεχωρίζει στον ρόλο κακού αντιπάλου και τον -συνήθως σε ρόλο κακού- Mark Strong, να είναι αυτή τη φορά με τους καλούς. Όσο καλός, βέβαια, μπορεί να είναι κάποιος στο λομπίστικο περιβάλλον.
Αυτή που ξεχωρίζει, όμως, είναι η ερμηνεία της Jessica Chastain («Zero Dark Thirty», «Υπηρέτριες») στον ρόλο μιας γυναίκας που «στεγνώνει την ψυχή της» για να κυριαρχήσει. Από τη μια εργασιομανής και αδίστακτη, που δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να δουλέψει ακόμη και για τον διάβολο και από την άλλη επικεφαλής μιας σταυροφορίας του καλού απέναντι στο πιο ισχυρό λόμπι της πόλης. Η Chastain καταφέρνει να ισορροπήσει σε αυτό τον δύσκολο ρόλο -ο οποίος θα μπορούσε να φαίνεται γελοίος- και φθάνει μέχρι την υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες.
Τί λείπει από αυτή την ταινία; Παρά τους εξαιρετικούς διαλόγους, η ιστορία της ταινίας υστερεί. Κάποιες επιμέρους πλοκές μπερδεύουν και μπερδεύονται, χωρίς να προσφέρουν κάτι στην κεντρική πλοκή της «Κυρίας Σλόαν», που είναι η εσωτερική αντίφαση της ομώνυμης ηρωίδας. Οι λάτρες του «House of Cards» πιθανώς να λατρέψουν και αυτή την ταινία, οι σινεφίλ μπορεί να τη βρουν πολύ τηλεοπτική ή πολύ νατουραλιστική. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή για ένα καλοκαιρινό βράδυ, μιας και η Ελίζαμπεθ Σλόαν παραμένει ένα αίνιγμα μέχρι τέλους.Μάλλον και μετά το τέλος…
Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ
από την Τέτη Νικολοπούλου
Ο πενηνταεννιάχρονος Ντάνιελ, μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο, περιμένει να περάσει από επιτροπή προκειμένου να εξασφαλίσει ένα κρατικό επίδομα, αφού ο γιατρός του τού απαγορεύει να δουλέψει. Παγιδευμένος στο αδιέξοδο της γραφειοκρατίας και ενός κράτους που αμφισβητεί τις προθέσεις των πολιτών του, θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η γνωριμία του με τη νεότερη, ανύπαντρη μητέρα, Κέιτι, θα αλλάξει την καθημερινότητά του, ενώ η φροντίδα του ενός για τον άλλον θα μας αποκαλύψει για μια ακόμη φορά ότι η αξία βρίσκεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών 2016.
Το κοινωνικό σινεμά του Λόουτς («Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι», «Το μερίδιο των αγγέλων» κ.ά.) είναι πάντα επίκαιρο και αποστομωτικό. Η ανεργία που πλήττει όλους τους νέους και η αδυναμία σε μεγαλύτερους να βγάλουν μια σύνταξη και να ζήσουν, μετά από 35 χρόνια εργασίας, με αξιοπρέπεια, είναι η μάστιγα της εποχής. Στο φιλελεύθερο αγγλικό (και κατά προέκταση ευρωπαϊκό) σύστημα, το κράτος έχει τους λόγους τους να ζητά χαρτιά, βεβαιώσεις, αποδείξεις, αλλά ο πολίτης είναι εντέλει πάντα ο «αδύναμος κρίκος». Τα επιδόματα δίνονται υπό όρους και ο πολίτης πρέπει να αποδείξει ότι ψάχνει για εργασία 35 ώρες την εβδομάδα (!!!), ακόμα και αν έχει υποστεί καρδιακό επεισόδιο.
Οι υπάλληλοι κάνουν στεγνά τη δουλειά τους και δεν μπορούν να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Μόνο στις κοινωνικές δομές οι άνθρωποι δείχνουν μεγαλύτερη ευαισθησία, αλλά και πάλι σε αυτούς που το δικαιούνται… Αδιέξοδο… Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που θα χαθούν μέσα σε αυτό το άνισα δομημένο (Θατσερικό) σύστημα, που δεν υπάρχει δρόμος σωτηρίας. Πώς θα τα αλλάξουμε όλα αυτά; Αυτό, και άλλα ανάλογα ερωτήματα, θέτει ο Λόουτς και μας αφήνει τις απαντήσεις όλες δικές μας… Οι ανθρώπινες σχέσεις φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος και αυτό ο Λόουτς (όπως σε όλες του τις δουλειές) το υποστηρίζει με πλήρη διαύγεια. Οι οικογένειες μπορεί να είναι άτυπες… Οι άνθρωποι φτιάχνουν πάντα δεσμούς και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Αρκεί να το δούμε… Αρκεί να το κάνουμε. Ο Λόουτς αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους που στηρίζεται πάντα σε αυτούς ενώ ταυτόχρονα τους πιάνει από το χέρι και τους δείχνει, μας δείχνει, τον δρόμο. Οι ήρωές του διαθέτουν τη στόφα των ανθρώπων που οι ψυχές τους είναι καθαρές, καλές, φωτεινές. Οι άνθρωποι του μπορούν να αγαπούν.
Ωστόσο, η αντίστιξη ανάμεσα στις λειτουργικές σχέσεις των ανθρώπων της ταινίας και στη μη λειτουργική σχέση ανάμεσα σε αυτούς και στο κράτος-μόρφωμα, θα μας αποκαλύψει πόσο ανήμπορες (αλλά ευτυχώς όχι και μάταιες) μπορεί να είναι οι σχέσεις μέσα σε αυτό, προσδίδοντας στο φιλμ τη διάσταση της διαμαρτυρίας. Κορυφαία στιγμή του έργου η σκηνή όπου η Κέιτι ανοίγει μια κονσέρβα στο κοινωνικό παντοπωλείο και την τρώει λαίμαργα, διότι μέχρι να πάρει τα κουπόνια που της αναλογούν και, προκειμένου να ταΐσει τα παιδιά της, έχει να φάει μέρες και είναι έτοιμη να λιποθυμήσει. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το τέλος της ταινίας δεν σταμάτησα να κλαίω, καθώς το έργο είναι μια γροθιά στο στομάχι, από τα καλύτερα της χρονιάς. Παρότι συγκινητικό δεν παγιδεύεται στο μελό και στις εύκολες λύσεις αλλά μέσα από τη συγκίνηση μας ανοίγει τα μάτια να δούμε καθαρότερα τον κόσμο που έχουμε φτιάξει και που αν δεν αλλάξουμε, απλά, μπορεί να είμαστε εμείς (στην Ελλάδα είμαστε ήδη) αυτοί θα ανοίξουμε την κονσέρβα ή θα γράψουμε αγανακτισμένοι με σπρέι στον τοίχο «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, είμαι πολίτης. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο».
