Δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς μας να ξεχάσει τη Μυρτώ, αυτό το γλυκό κορίτσι που έπεσε στα «βρώμικα» χέρια του Πακιστανού στην Πάρο και είδε τη ζωή της να αλλάζει δραματικά. Ήταν 22 Ιουλίου του 2012, όταν τη βίασε και τη χτύπησε με τον φρικτό τρόπο, στα βράχια της Νέας Χρυσής Ακτής ενώ έκανε διακοπές στο […]
Δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς μας να ξεχάσει τη Μυρτώ, αυτό το γλυκό κορίτσι που έπεσε στα «βρώμικα» χέρια του Πακιστανού στην Πάρο και είδε τη ζωή της να αλλάζει δραματικά.
Ήταν 22 Ιουλίου του 2012, όταν τη βίασε και τη χτύπησε με τον φρικτό τρόπο, στα βράχια της Νέας Χρυσής Ακτής ενώ έκανε διακοπές στο νησί με την μητέρα της.
Πέντε χρόνια μετά και η Μυρτώ ακόμα δίνει μάχη ζωής, με τη βοήθεια και της μητέρας της που δεν την αφήνει λεπτό.
Σιγά σιγά ξεπερνά τις δυσκολίες και, όπως γνωστοποίησε η μητέρα της στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, μετά από πέντε χρόνια πήγε στο λούνα παρκ!
“Κι ομως ειναι αλήθεια. Η Μυρτω στο λούνα πάρκ μετά από πέντε χρόνια στον μύλο. Βέβαια όλα αυτά με την βοήθεια του καλού μας φίλου Πέτρου ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ στην Καλαματα, και με το κέντρο αποκατάστασης ΔΙΑΠΛΑΣΗ που μας φιλοξενεί “.
Όπως δήλωσε η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, η διάθεση της Μυρτώς έχει αλλάξει πολύ μετά την επιστροφή της στην Αθήνα. «Στο μυαλό της και τη ματιά της υπάρχει περισσότερη σπιρτάδα και αντίληψη», εξηγεί η κ. Κοτρώτσου, προσθέτοντας ωστόσο ότι δεν έχει υπάρξει πρόοδος στο θέμα των κινήσεων.
«Αυτό όμως που έγινε στην Λάρισα ήταν ότι σταθεροποιήθηκε το θέμα των λοιμώξεων. Είναι πάρα πολύ σημαντικό».
Σε καθημερινή βάση, την Μυρτώ επισκέπτονται εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές και φυσιοθεραπευτές. Μαζί τους στο σπίτι, κάποιες ώρες της ημέρας, είναι και η Χριστίνα, η νοσηλεύτρια. Βοήθεια από το κράτος δεν υπάρχει, όπως λέει χαρακτηριστικά η μητέρα της.
«Σε ένα άτομο που έχει 100% αναπηρία, δεν προβλέπει βοήθεια. Ίσως θεωρεί ότι ο γονιός πρέπει να είναι αρσιβαρίστας και να τα καταφέρει μόνος του», εξηγεί, προσθέτοντας: «Αυτή τη στιγμή ζούμε χάρη στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων που βοηθάνε χωρίς να θέλουν να φαίνονται. Κατ’ εμέ, αυτός είναι και ο σωστός τρόπος φιλανθρωπία. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς τους ανθρώπους».
